O Glaros

Μια βάρκα ήταν μόνη τησ σε θάλασσα γαλάζια
Κι ήτανε κι ένασ γλάροσ με ολόλευκα φτερά
Κι όλο την κοντοζύγωνε για να τησ κάνει νάζια
Και τισ φτερούγεσ του έβρεχε στα γαλανά νερά

Και ζήλεψα τη βάρκα τη μικρή τη χιονάτη
Που τησ φιλούσε ο γλάροσ το κατάλευκο πανί
Και νιώθω σαν βαρκούλα στα γαλάζια τα πλάτη
Που όλο περιμένει κάποιο γλάρο να φανεί

Ένα γεράνι κόκκινο λουλούδισε στη γλάστρα
Κι ήρθε μια πεταλούδα που πετούσε σαν τρελή
Και ποιοσ να ξέρει άραγε τι του 'πε η ξελογιάστρα
Και κείνο εκοκκίνισε ακόμα πιο πολύ

Και όλο συλλογιέμαι τα φτερά τ' ανοιγμένα
Αλλά το τι να είπαν δεν το βρίσκω ομολογώ
Ποιοσ άραγε το ξέρει να το πει και σε μένα
Ασ τ' άκουγα από σένα κι ασ κοκκίνιζα και 'γω

Χθεσ το φεγγάρι ασήμωσε τησ λεύκασ μασ τα φύλλα
Που στέκονταν ακίνητη εκεί στην ερημιά
Κι όταν ο μπάτησ φύσηξε τησ ήρθε ανατριχίλα
Κι αμέσωσ τρεμουλιάσανε τα φύλλα τα ασημιά

Και όλο συλλογιέμαι συλλογιέμαι πωσ κάτι
Πρέπει να είπε ο μπάτησ μυστικό μεσ τα κλαδιά
Ασ τ' άκουγα από σένα τα λογάκια του μπάτη
Κι ασ ένιωθα να τρέμει σαν τα φύλλα η καρδιά