Ο σιδερένιος άνθρωπος

Έι έι έι σιδερένιε άνθρωπε
Βίεε και απάνθρωπε
Ψάχνεισ να βρεισ τη σιγουριά
Και σε σαπίζει η σκουριά

Μη λεσ πωσ θεσ καλοκαιριά
Μέσα σου έχεισ χιόνι
Και η δική σου παγωνιά
Με τίποτα δε λιώνει

Μη λεσ πωσ θέλεισ άνοιξη
Είσαι σκληρόσ σαν πέτρα
Μεσ στησ ψυχήσ το πέτρωμα
Δε θα φυτρώσουν δέντρα

Έι έι έι σιδερένιε άνθρωπε
Βίεε και απάνθρωπε
Ψάχνεισ να βρεισ τη σιγουριά
Και σε σαπίζει η σκουριά

Μη λεσ πωσ θέλεισ ουρανό
Είσαι νερό και χώμα
Και τα πουλιά δε σ' αγαπούν
Γιατί δεν έχεισ χρώμα

Μη λεσ πωσ θέλεισ αύριο
Τίποτα να μη φτιάξεισ
Γιατί και τ' αύριο σαν μπει
Εσύ θα το πετάξεισ

Έι έι έι σιδερένιε άνθρωπε
Βίεε και απάνθρωπε
Ψάχνεισ να βρεισ τη σιγουριά
Και σε σαπίζει η σκουριά

Μη λεσ πωσ θεσ χαμόγελο
Γιατί η δική σου η ράτσα
Ξέρει να μασ χαμογελά
Με μια φριχτή γκριμάτσα

Έι έι έι σιδερένιε άνθρωπε
Βίεε και απάνθρωπε
Ψάχνεισ να βρεισ τη σιγουριά
Και σε σαπίζει η σκουριά