Πως τον ήθελες τον κόσμο

Βρε τι σε πιάνει αδελφέ μου
Κι’ όλο γκρινιάζεισ διαρκώσ
Κι’ όλο μασ λεσ ότι ο κόσμοσ
Θα έπρεπε να είναι αλλιώσ

Πωσ τον ήθελεσ τον κόσμοδε μασ είπεσ
Πωσ τον ήθελεσ να είναι δηλαδή
Να μην έχει αγωνίεσ
Να μην έχει τρικυμίεσ
Όλο γλέντια και χαρέσ
Να είναι η ζωή

Και με τουσ πλούσιουσ τα βάζεισ
Αλλά σου φταίνε και οι φτωχοί
Και με την γκρίνια σου δε βρίσκεισ
Ούτε ενα τέλοσ ούτε αρχή