สุดท้ายแล้วเราจะ
สุดท้ายแล้วเราจะลืมทุกคำตอบ
ลืมทุกคนที่รออยู่
สุดท้ายแล้วเราจะลืมความอุ่นจากการกอด
ลืมรสชาติจากการจูบ
สุดท้ายแล้วเราจะลืมทุกคำปลอบ
ลืมทุกคำขู่ ลืมว่าเราเป็นแค่ไอ้คนกระจอก ที่พร่ำบอก ให้เวลาหยุด
สุดท้ายแล้วเราจะลืมคนที่ควรลืม
แล้วยังเสือกลืมคนที่ควรจำ ลืมเรื่องที่ละเลยมาตลอดเวลา
แต่รู้ตัวตลอดเวลาว่าควรทำ ลืมคนที่เราเบนหน้าหนี
แล้วรู้ตัวอีกทีว่าควรฟัง
สุดท้ายแล้วเราจะลืมไอ้คนที่เยินยอเรา
แล้วพออีกวูบเดียวเดินไม่นานเกินรอ
ก็ลืมคนที่เกลียดเราซะเข้ากระดูกดำ
ลืมเพลงที่เคยชอบฟัง ลืมหนังที่เคยชอบดู
ลืมคนใจร้ายที่ตอนสุดท้ายแม่งก็ไม่ชอบกู
สุดท้ายแล้วเราจะลืมความทรมาน การร้องไห้น้ำตาที่ซับ
รวมไปถึงลืมสิ่งดีดี ที่เคยได้รับ
อยากจะยืนยันคำเดิมจริงจริงหรือเปล่า ถ้าสุดท้ายแล้วเราได้ลืม
สิ่งที่อยากจะลืม เมื่อความทรงจำมันหมดเวลาให้ยืม
เธออยากจะคืนจริงจริงหรือเปล่า อยากจะลืมจริงๆ หรือเปล่า
หรืออยากลืมแค่เป็นครั้งคราวหรือเปล่า
ความทรงจำแสนสั้น ชีวิตแม่งก็สั้นไม่ต่างกันเท่าไร
แต่เมื่อพ้นผ่านข้ามคืน การลืมคือจุดเริ่มต้นของการจำครั้งใหม่
สิ่งที่น่ายินดีของความทรงจำคือยังจำได้ว่าเคย
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของมัน คือมึงจดจำอะไรไม่ได้เลย
สุดท้ายแล้วเราจะลืมทุกสิ่ง
สุดท้ายแล้วเราจะทิ้งทุกอย่าง
กลิ่นหอมของความทรงจำสลายเป็นสีเจือจาง
แค่เพียงไม่นานถูกลมพัดลอยผ่านไป
เมื่อนกพิราบสยายแย้มปีก
สิ่งที่เคยได้ยินจะค่อยค่อยจาง
อ้อมกอดที่เคยสัมผัสจะหายไปในพริบตา
สักวันเราคงถูกลืมเลือนไม่ต่างกัน
มองดูที่ที่เคยใช้เวลา มองดูที่ที่เป็นที่ประจำ
มองดูที่ที่เคยไปด้วยกัน อ่อ มองดูแล้วก็รู้สึกแปลกแปลก
Man a lot of that we had done แม่ง a lot of time
I've been drunk damn a lot of truth ที่กูปฏิเสธ
ทุกครั้งกูยังเจ็บ ด้วยสาเหตุอีกเป็นพัน
อ่อ ในทุกวันยังคิด ว่าจริงจริงกูควรจะยืนได้แล้ว
จริงจริงกูควรจะออกจากความขมขื่นได้แล้ว
จริงจริงกูควรจะหยุดเกาผื่นของคืนคืนก่อนได้แล้ว
วันที่ไม่มีใครให้เถียง จริงจริงกูยังจำเสียง แม่ปลุกให้ลุกขึ้นตื่นได้แล้ว
อ่อ แม่บอกว่าลูก ถ้ายังต้องเจอเบอร์ที่ยังต้องจำ
โลกมีกฎที่มันโคตรไม่ยุติธรรม อยู่ข้อหนึ่ง
คือมึงจะจำได้เฉพาะสุขที่สุด ทุกข์ที่สุด
การพบเจอ จากลา ยิ้มกว้าง การเล่นตลกของโชคชะตา
และการหักหลังบ้าบ้าจากคนรอบรอบมึง
โลกเล่นสมองมึงอย่างละโมบ ด้วยคำว่าสำคัญ
มึงจงจำ มึงจำ มึงจำ มึงใส่กะโหลก
อ่อ ไอ้ความสัมพันธ์ ความสำเร็จ จบและเจ็บตามอัตภาพ
อย่าฝืนกฎของธรรมชาติ มันไร้ประโยชน์
สิ่งที่เราลืมหรือจดจำไว้ สุดท้ายจะถูกกลืนในกาลเวลาไป
หากแม้นอยากลืมหรือจำมากเพียงไหน
สุดท้าย ก็คงไม่เหลือความหมายใด
ในจักรวาลอันกว้างใหญ่
สุดท้ายแล้วเราจะลืมทุกสิ่ง
สุดท้ายแล้วเราจะทิ้งทุกอย่าง
กลิ่นหอมของความทรงจำสลายเป็นสีเจือจาง
แค่เพียงไม่นานถูกลมพัดลอยผ่านไป
เมื่อนกพิราบสยายแย้มปีก
สิ่งที่เคยได้ยินจะค่อยค่อยจาง
อ้อมกอดที่เคยสัมผัสจะหายไปในพริบตา
สักวันเราคงถูกลืมเลือนไม่ต่างกัน
สุดท้ายมันก็เท่านั้นเอง